Het lijkt zo belangrijk en is o zo sociaal wenselijk. Laat managers authentiek zijn. Wie kan daar nu tegen zijn? Niemand toch? Jezelf zijn op je werk in plaats van een in het gelid lopende medewerker, daar zal iedere CEO of topmanager blij mee zijn. Dat hoop je. Het tegendeel blijkt echter het geval te zijn. Je wordt aangenomen voor wat je kan en weet, je wordt ontslagen voor wie je bent. Doe maar gewoon en net zoals ons, dan doe je al authentiek genoeg.
Een organisatie laat haar high potentials jaarlijks een training doorlopen waarbij leiderschap en authenticiteit hoog in het vaandel staan. Bij dit eliteklasje wil iedereen wel horen natuurlijk en er wordt afgunstig gekeken naar de maximaal 20 jonge managers die hiervoor jaarlijks worden opgetrommeld. Na 2008 komt de klad erin, er zijn andere prioriteiten, en de training wordt geschrapt. Van de 20 deelnemers uit 2008 is anno 2014 geen enkele medewerker of manager meer werkzaam bij de organisatie. Zelf weggegaan, weggepest of ontslagen. Volgens ingewijden niet door een gebrek aan authenticiteit of leiderschap, maar door een teveel eraan.
Naast het feit of het wel zinnig is om authenticiteit te leren, is er ook nog de vraag of dit mogelijk is. Kan je mensen die jarenlang binnen een bepaalde cultuur hebben gewerkt nog wel 'authentiek' maken? Zoals gezegd, sociaal wenselijk is het zeker. Weinig mensen zullen beweren dat het creëren van een poule aan medewerkers die alleen doet wat er gezegd wordt aan te raden is. Toch is dat precies waar veel managers, en dan zeker die uit de Angelsaksische school, op uit zijn. Ik ben de baas, ik bepaal, ik weet wat goed voor ons is. Status, macht, ego, ze spelen continu op. Een grapje op het werk maken mag nog net, maar al teveel jezelf zijn? Ik wens er je veel succes bij! Ik schat in dat in iedere grote organisatie ruimte is voor een (1) authentiek persoon in de top, bij twee begint de schoen al te wringen. Authenticiteit is dus meer iets voor zelfstandigen en MKB dan voor grotere organisaties.
Het is naar mijn mening dus vaak helemaal niet slim voor medewerkers om authentiek te zijn. Je gaat je onderscheiden van de rest. Je wilt een negen zijn terwijl de rest met een zesje of zeven genoegen neemt. Dodelijk voor je carrière! En dus zijn trainingen die dit stimuleren weliswaar uitstekend voor het ego van de trainer en diens sociale gemoedsrust, maar het effect ervan slaat met grote regelmaat als een sloophamer terug op de getrainden. Ik vraag me af of trainers dat wel beseffen. Authenticiteit, het klinkt leuk, maar doe het vooral buiten je werk of dagelijkse werkzaamheden, zeker als je voor grotere organisaties werkt.
Een andere kijk op management? lees 'Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid in organisaties', te bestellen via managementboek, boekhandel of uitgever Boom/Nelissen.
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Ik ben het met je eens dat authenticiteit niet te trainen is. Dan is het een kunstje, een truc. En kunstjes en trucs werken maar heel even.
Met authenticiteit is het net als met leiderschap: niet iedereen die zich authentiek gedraagt is authentiek. Evenmin is iedereen die zich als leider gedraagt ook echt een leider.
Iedereen ziet vroeg of laat of je authentiek bent, of je ècht bent. De kunst is zelf de eerste te zijn die dat ziet, erkent, accepteert en daar op een positieve manier mee aan de slag gaat.
Het ligt zelden aan anderen. En als dat toch zo zou zijn, dan heb je daar weinig invloed op. Dan moet je wegwezen. Kan iedereen gebeuren, geeft niet.
Een match gaat altijd over twee kanten. Wat mij betreft begint en eindigt het allemaal met zelfkennis en zelfrespect. Van daaruit kun je verder. To be or to wanna be, that's the question...
En daar wordt iedereen dan beter van?
De essentie van mijn verhaal is dat je verdraaid goed moet oppassen met authenticiteit in organisaties. Ik geloof heilig in het concept, werk dus ook al 17 jaar voor mijzelf;-), maar zie dat het als een boomerang tegen je kan gaan werken. Je kunt daar blind voor zijn, en de wereld willen verbeteren met authenticiteit, maar dan moet de organisatie daar ook klaar voor zijn, evenals jouw managers. Zo niet, dan kan je dus inderdaad beter gauw je biezen pakken. Ergo: authenticiteit, heel belangrijk, zoals ik ook al schreef 'heel sociaal wenselijk' maar weet waar je aan begint!
Volgens mij gaat het bij authenticiteit erom jezelf te zijn in combinatie met congruentie en een onvoorwaardelijk acceptatie van de ander. Je bent je bewust van wie jij bent en van je mening/ gevoelens maar je ventileert deze juist niet.
Doe je dit wel dan kan er sprake zijn van een vooroordeel en dit merken mensen. De kunst is om jezelf te blijven en de ander in zijn waarde te laten zonder te oordelen. Zo is er ruimte voor diversiteit. Ik zie niet in hoe dit tegen iemand gebruikt zou kunnen worden.
Wat wel kan is een klimaat of voorwaarden scheppen waarin mensen zich makkelijker of spontaner durven uit te spreken en uit te drukken. En dat wordt paradoxaal genoeg praktisch standaard door elke trainer, coach of therapeut geboden. Samen een klimaat proberen te scheppen van veiligheid, openheid, enz. Waarin je elkaar vooral oordeelvrij en met respect bejegent, uitnodigt en aanmoedigt. De opbrengst is meer "authenticiteit", meer jezelf laten zien zonder masker, pretentie of opsmuk. En dat je dagelijkse werkomgeving en manager een stevige discrepantie kunnen laten zien met wat je zelf wil laten zien?
Tja, dat stelt je voor de keus, conformeren of confronteren? En ach voor iemand die er voor kiest om toch de route "l'authentique" te gaan verkennen; jezelf zijn, spontaan reageren en acteren, of juist niet jezelf zijn kan in beide gevallen inderdaad verstrekkende gevolgen hebben. Ben daarvan bewust, maar laat het je vooral niet tegenhouden. En dat geven we dan weer het label persoonlijk leiderschap, whatever that me be :-)
In de toekomst verwacht ik dat mensen vooral geselecteerd worden op een gemeenschappelijke missie.