Is het een trend? Misschien ben ik wel de enige die dit is opgevallen, maar de laatste maanden krijg is het idee dat een nieuwe techniek breed wordt gedragen: slecht nieuws wordt als succes of in ieder geval positief gebracht. Fons van Westerloo heeft te maken met slechte kijkcijfers voor nieuwe programma's, maar reageert door te stellen dat juist RTL aan 'Boer zoekt vrouw' van de KRO verdient. Om de service verder voor mij te verbeteren mag ik bij de Postbank 'kiezen' uit diverse betaal-pakketten die in de plaats komen van mijn gratis service. En als een tenor bij de opera afzegt omdat hij geen zin heeft in een rol, krijg ik doodleuk een brief waarin wordt verteld dat er een extra solovoorstelling van de tenor is ingelast waarvoor ik voorrang op kaartjes kan krijgen á raison de € 85,--/st.. Om over Peter R. de Vries en zijn ' resultaten' maar te zwijgen. Een nieuwe vorm van opportunisme?
Tijdens een interview met BNR afgelopen zondag wordt Fons van Westerloo de hemd van het lijf gevraagd over zijn plotselinge vertrek bij RTL. Vrij logisch als men bedenkt dat hij voor de buitenwacht tot zijn 65e aan zou blijven als CEO en dit ook vorig jaar nog zelf uitdroeg. Wordt Van Westerloo op een zijspoor gezet? Dat ook weer niet, want er ligt een mooi commissariaatje klaar bij het moederbedrijf en natuurlijk zal hij wel wat adviesjes blijven geven. Maar zijn volledige ontkenning lijkt ook wat 'over the top'. Nog nooit zijn de resultaten zo goed geweest, RTL verdient het meest aan Boer zoekt vrouw, het gaat geweldig goed met RTL et cetera. Natuurlijk zijn er wat missers gemaakt met programma's, en er moet wat veranderen binnen de organisatie, maar de successen voeren de boventoon. Wie echter de top 10 meest bekeken programma's ziet, komt in deze lijst plots bijna alleen programma's tegen van de publieke omroepen. Kortom, ontken de negatieve zaken en leg de nadruk op het positieve.
Peter R. de Vries is een ander voorbeeld. Hoewel zijn megashow het hart raakte van de Nederlandse bevolking, is de zaak Holloway nog geen stap verder. Dat we allemaal Joran een ettertje vinden maakt hem nog niet schuldig en veel elementen in de verklaring van Joran van der Sloot blijken nu niet te kloppen. Terwijl de hele zaak uit de handen van De Vries lijkt te glippen, blijft deze volharden de oplossing te hebben gevonden met de beperkte elementen die wel mogelijk zouden kunnen kloppen. Dat 'medeplichtige' Daury helemaal niet bij een verdwijning betrokken kon zijn omdat hij in Nederland was ten tijde van de vermissing en infiltrant Patrick de VS niet binnenkomt vanwege een eerdere veroordeling voor drugshandel, dat horen we dan weer niet uit de mond van onze topjournalist. Vooralsnog is het volk op de hand van de meesterspeurder, maar tot nu toe heeft dit er alleen toe geleid dat de Middeleeuwse brandstapel en steniging weer hun herintrede in de Nederlandse maatschappij lijken te hebben gemaakt. U weet wel, die barbaarse manier van volksberechting waartegen we in Afghanistan juist vechten. Dat De Vries de tientallen moorden door de hem welbekende onderwereld in de Amsterdamse binnenstad aan zich voorbij laat gaan maar wel een vermissing met mogelijke betrokkenheid van een 17 jarige tot wereldnieuws weet te verheffen, is in ieder geval tot op heden zijn grootste verdienste (letterlijk en figuurlijk) in deze zaak. Gemaakte fouten glashard ontkennen en insinuaties keihard neerzetten is in ieder geval een kracht die je De Vries niet kan ontzeggen. Wederom, ontken de missers en leg de nadruk op wat mogelijk wel klopt.
Van een andere orde zijn de voorbeelden van de Opera en de Postbank. Als consument heb ik geen enkele behoefte aan vervangende kaartjes tegen de volle prijs en ik heb ook geen zin om voor voorheen gratis diensten plots te moeten betalen. Het wordt echter door de betrokken organisaties gebracht alsof ik er eeuwig dankbaar voor moet zijn. Knap bedacht, maar meer dan een trucje is het niet. Kortom, negeer het negatieve zoveel mogelijk, benadruk het positieve en laat de vraagtekens voor wat ze zijn.
Heeft u ook dergelijke ervaringen met organisaties, managers of medewerkers?
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Met een paar stippen op de vleugels doen vlinders alsof ze slangen zijn.
CEO's heten ook wel topmanager.
Artsen werken in de gezondheidszorg.
Op school leer je wat.
Read my lips: NO -NEW - TAXES!
En Louis van Gaal vindt altijd dat ie gelijk heeft.
Zijn zij nou zo slim, of zijn wij nou zo dom?
De leugen regeert. Of niet? Misschien moet ik het meer op mijn eigen persoonlijke gebied bekijken: als ik het wil, wordt mijn leven geregeerd door mijn eigen principes, en niet door de leugens van anderen. Volgens mij werkt het zo: je wordt een blijer mens als je stopt te verlangen dat anderen de wereld oprechter en betrouwbaarder maken. Een blijer leven begint met je eigen oprechte keuzes en gedrag. Als je meer vanuit je hogere principes leeft, krijgt je een steviger zelfbewustzijn. Je kunt je dan meer richten op zaken die je waardeert en waar je graag aan werkt. Andersom, wanneer we te veel gaan geloven dat de leugen regeert, dan verlagen we daarmee de norm waarmee we ons vergelijken.
Passend bij de anekdotes in het artikel geef ik graag enkele suggesties voor meer oprechtheid in ons eigen gedrag. Maar vul ze vooral aan met eigen oplossingen voor je eigen geluk.
(1) Hou op met gratis dingen te willen / af te nemen. Wil het niet. Eis het recht te mogen betalen voor iets deugdelijks. Klaar.
(2) Neem de televisiewereld niet zo serieus. Ze doen soms zo gewichtig maar het is veelal klatergoud. Vaudeville-artiesten zijn het, bijna allemaal, ook de bestuurders. Zet die kijkkast liefst nog maar twee uur per week aan en lees een goed boek, of zoek stilte en verwondering in de natuur. Ga eens naar de sauna, wordt crea-bea of bel zomaar eens een vriend.
(3)Veel in de kunstwereld, bv de opera, is opgeklopte dikdoenerij. Ik heb er tussen gezeten en het zien functioneren. Het gezwollene zie je aan het soort hoofden in de operazaal en aan het vaak hautaine gedrag van te velen in dat wereldje, zowel de sterren als de organisatoren als de recensenten als het publiek etc. Je zou je theaterbezoek wat meer kunnen afstemmen op de mindere goden die nog durven vernieuwen en op hun bek durven gaan. Da's allemaal veel leerzamer en gezelliger. En omdat je niet zulke extreme toegangsprijzen betaalt, breng je ook je verwachtingspatroon naar een minder gezwollen niveau. Je zult zien, dat is veel relaxter! Je gaat ineens mensen op het podium zien in plaats van stijliconen. Het is misschien niet perfect qua afwerking maar het raakt je wel in je hart, als je er voor open staat.
Zo kunnen we allemaal proberen iedere dag opnieuw weer onze eigen oprechte keuzes te vinden en daar trouw aan te blijven. Wie voelt hier wat voor en heeft aanvullende suggesties, hoe die keuzes er uit zien?
De wereld lijdt aan opwarming, maar ik heb niks kunnen constateren. Toch ervaar ik het als probleem. Het is dus blijkbaar goed verkocht. Alles tegenwoordig is emotionele verpakking. Op zich niets mis mee, maar wat zijn nog echte emoties? Wat is nog echt feitelijk? Is de verpakking nog wel te herkennen?