Rubriek: Top 10

Het labyrint van de ziel

I am going to make you an offer you can’t refuse!

 

De hele maand mei is Het labyrint van de ziel de leestip van Ebook.nl, dé online site voor E-boeken. Best trots op en blij mee, en dat is niet eens alles, want tezamen met deze site kan ik nu de E-book versie van mijn laatste publicatie met € 5,– korting aanbieden! Van € 12,50 voor € 7,50. Ik zei het toch, een aanbieding die je haast niet kán weigeren!

 

Het labyrint van de ziel is een hedendaagse coachingsroman, maar ook een vertelling die op zich staat. De protagonist komt tijdens zijn levenspad zeven mmythische figuren tegen die hem op zijn reis begeleiden en als hedendaagse maar ook historische coaches ter zijde straan, zoals Orakels, Godinnen en Sjamanen, maar ook levensgenieters en mythologische dieren. Voor recensies zie vergouw.com.

 

NB de gedrukte versie (ook mooi uitgevoerd al zeg ik het zelf, het E-book is eveneens ‘smaakvol’ geworden) is overigens in heel Nederland en België verkrijgbaar bij alle on- en offline boekhandels.

 

De link naar Ebook.nl: https://www.ebook.nl/…/9789082326345-het-labyrint-van…/

 

De komende periode zal er maandelijks nieuws zijn over Het labyrint van de ziel. In dit geval zeg ik letterlijk en figuurlijk: I’ll keep you posted! Het gebruik van Engels in deze post is natuurlijk al een eerste hint…..

Het labyrint van de ziel, normaal € 12,50, nu € 7,50.

Het labyrint van de ziel aanbieding maand mei

Over gedragsverandering in organisaties

Compassie is een begrip dat weinig aan bod komt in de hedendaagse managementliteratuur. In mijn ogen zelfs veel te weinig. Zijn we in de managementwereld nog in staat compassie te tonen met de medemens of zijn we alleen het eigen voordeel aan het optimaliseren? In mijn laatste boek Het dodo-effect worden tal van misstanden in organisaties besproken, van zonnekoningengedrag tot jaloezie, van incompetentie tot vastgeroeste voordelen. Verharding en het nastreven van eigenbelang lijken daarbij de norm te zijn geworden. Belangstelling voor collega’s lijkt bijna altijd een zakelijk motief te moeten hebben. We hoeven niet naar een utopie te streven om te beseffen dat mededogen met onze medemensen, en zeker met diegenen met wie wij dagelijks werken, helemaal geen slecht uitgangspunt hoeft te zijn. Het is in mijn ogen zelfs een uitstekende zakelijke overweging, want loyaliteit en lange termijn commitment krijg je niet door extra te belonen, maar door gezamenlijk doelen na te streven waar ieder in gelooft en waarbij iedereen elkaar het licht in de ogen gunt. Een artikel uit het hart, over Yuri van Gelder, Barack Obama, ontwikkelingshulp en zo meer. 

Het dodo-effect, over gedragsverandering in organisaties

‘We hebben pech gehad.’ ‘Het is niet onze schuld.’ ‘De markt zit tegen.’ ‘Iedereen deed het toch zo?’ De afgelopen jaren namen managers deze uitspraken veelvuldig in de mond – zeker in de financiële sector, maar ook bij ondernemers die zware tijden achter de rug hadden. Het wijst op gedrag dat mij doet denken aan de vijf fasen van rouwverwerking zoals deze door psychiater Elisabeth Kübler-Ross (2006) zijn beschreven. De door haar beschreven fasen zijn: ontkenning, protest (of boosheid), onderhandelen en/of vechten, depressie en aanvaarding. Ik denk dat mensen in organisaties deze fasen regelmatig doorlopen, iets wat opvallend genoeg weinig voor het voetlicht is gebracht in de populaire managementliteratuur. Alsof het werkzame leven niet of nauwelijks deel uitmaakt van het ‘gewone leven’, terwijl wij de meeste tijd juist spenderen op het werk.

Het lijkt zo belangrijk en is o zo sociaal wenselijk. Laat managers authentiek zijn. Wie kan daar nu tegen zijn? Niemand toch? Jezelf zijn op je werk in plaats van een in het gelid lopende medewerker, daar zal iedere CEO of topmanager blij mee zijn. Dat hoop je. Het tegendeel blijkt echter het geval te zijn. Je wordt aangenomen voor wat je kan en weet, je wordt ontslagen voor wie je bent. Doe maar gewoon en net zoals ons, dan doe je al authentiek genoeg.

Er zijn van die woorden en begrippen die plots erg in zijn en waarover iedereen een mening kan en mag hebben. Denk aan work-life balance, enneagram; cultuur; E.Q., ethiek en coaching. het zijn zo maar wat container begrippen die plots midden in de (management) belangstelling staan. Een mooie toevoeging is het woord ‘Passie’. Vroeger werd het begrip vaak geassocieerd met kunstenaars of religie, nu moeten ook managers en medewerkers vol ‘passie’ zitten. Zonder passie geen succes?

N.B. lees ook eens de reacties en de voorspellende waarde hiervan, bevlogenheid het buzzword van 2010, welnee, van 2013! De zoektocht naar een beter begrip heeft geleid tot mijn boek ‘Commitment’, de kiem werd echter al gelegd in 2007!

Ter ere van de voetbalinterland Duitsland – Nederland een herplaatsing van een van de populairste artikelen op deze site, al 5 jaar onafgebroken in de top 10 van meest bezochte postings.

Duitsland is weer populair bij de Nederlandse vakantieganger. Terecht. Nu ik enige tijd in het Duitse oosten verblijf, vallen natuurlijk de verschillen tussen Duitsers en Nederlanders des te meer op. Ik zet er een aantal op een rijtje.

Peter Drucker heeft ooit gezegd dat ‘de beste kansen zichtbaar zijn, maar niet worden gezien’. Liever dan nieuwe kansen na te streven om een doorbraak uit een crisis te forceren, gaan managers op zoek naar het optimaliseren van de huidige praktijk. Daarvoor wordt gekeken naar ‘best practices’, soms binnen de eigen industrie, soms daarbuiten, om uiteindelijk het niveau van de marktleider na te gaan streven. Vroeger heette dat benchmarking. Zouden bedrijven als Apple, Amazon, Ebay, Google en Arcellor Mittal zich ook hebben opgetrokken aan best practices? Of toch hebben gekozen voor een ander business model?

‘We weten waarom projecten mislukken, we weten ook hoe we dat in de toekomst kunnen voorkomen, waarom komt er dan geen eind aan de mislukkingen?’ Dit is in essentie de paradox van Cobb. Een zeer herkenbare paradox, we hoeven tenslotte maar om ons heen te kijken, zeker als je in Amsterdam woont. Geen renovatie van een museum of deze loopt enkele jaren uit de planning en wordt stukken duurder. Over de problemen van Noord-Zuid lijn hoef ik u niets te vertellen, dat is al breed uitgemeten in de pers, maar ook zoiets relatief eenvoudigs als het vernieuwen van een brug in de Utrechtse-straat of het bestraten van een steegje, het lijkt per definitie mis te gaan. En wat te denken van complexe ICT projecten, waarvan zo’n 20% uiteindelijk niet eens opgeleverd wordt?

Bent u wel eens met een groepje vrienden luxe uit eten gegaan, terwijl eigenlijk iedereen veel meer zin had in een simpel pizza’tje of een patatje? Of bent u gezamenlijk naar een diepgravende Franse film gegaan, terwijl iedereen eigenlijk liever thuis bleef om wat te zappen? Dan heeft u direct te maken gehad met de ‘Abilene Paradox’.

Een van de belangrijkste managementconcepten die uit de jaren negentig is overgebleven is de ‘lerende organisatie’, voortgebracht door Peter Senge. Een van de bekendste leerpunten hieruit is dat de niet vastgelegde kennis van een bedrijf vaak belangrijker is dan de in boeken of computers vastgelegde kennis. Sociale netwerken en uitwisseling, die plaats vindt in een sfeer van een ‘community’ of gemeenschap, ontwikkelt en versterkt deze niet vastgelegde kennis en is een belangrijke activa van organisaties. Medewerkers vormen zogenaamde ‘communities of practice’, en het is daar waar het echte leren plaats vindt. Hoe ziet zoiets abstracts als een ‘community of practice’ er uit?