Tag: Authenticiteit

‘Bij ons in het Oosten noemen we de zakelijke Randstad “‘The Killing Fields” ‘. Een citaat van een manager die ik onlangs sprak. Zou het echt zo erg zijn? Waar is de compassie gebleven in organisaties? Heeft de crisis er zo in gehakt dat er alleen nog maar gedacht wordt aan de aflossing van de hypotheek of aan het veiligstellen van de eigen positie? Patiënten klagen steen en been over de onpersoonlijke behandeling door de specialist. Ontwikkelingslanden laten we aan hun lot over: eigen schuld, dikke bult? Kunnen en willen wij ons nog invoelen in de positie van klanten, patiënten, kortom, van onze medemensen?

Zorg vooral dat je niet boven het maaiveld uitkomt. Hoe Nederlands wil je het hebben?

Mijn vorige bijdrage over authenticiteit heeft verrassend genoeg veel losgemaakt. Het artikel is veel gedeeld door lezers via Twitter, Facebook en vooral via Linkedin, wat in mijn ogen niets anders kan betekenen dan dat een (gevoelige) snaar is geraakt. De boodschap van het artikel is gericht geweest op de mogelijke (negatieve) neveneffecten van authentiek gedrag en leiderschap. Het uitgangspunt dat authenticiteit belangrijk is voor organisaties onderschrijf ik, evenals het feit dat als dit wordt ‘weggesaneerd’ het slecht is voor diezelfde organisaties (en betrokken mensen). Groepsgedrag leidt zelden tot de beste resultaten, zoals de Abilene paradox aantoont. Maar zijn (top)managers wel in staat om authenticiteit te waarderen, te koesteren en ten positieve te gebruiken? En moet de nadruk van de trainingen, opleidingen en adviezen niet bij hen liggen in plaats van bij de medewerkers? Bij het zorg dragen dat authenticiteit daadwerkelijk wordt gewaardeerd?

Het lijkt zo belangrijk en is o zo sociaal wenselijk. Laat managers authentiek zijn. Wie kan daar nu tegen zijn? Niemand toch? Jezelf zijn op je werk in plaats van een in het gelid lopende medewerker, daar zal iedere CEO of topmanager blij mee zijn. Dat hoop je. Het tegendeel blijkt echter het geval te zijn. Je wordt aangenomen voor wat je kan en weet, je wordt ontslagen voor wie je bent. Doe maar gewoon en net zoals ons, dan doe je al authentiek genoeg.

Oud politici zijn populair als het om topbanen of commissariaten gaat. In een kort artikel op Planet Internet wordt op de nieuwe baan keuze van o.m. Tony Blair, adviseur bij JP Morgan Chase, en de rol van Wim Kok in het Nederlandse bedrijfsleven ingegaan. Managing director Schaap van headhunterbureau EWKP stelt daarin: “Banen zijn allemaal toneelstukjes’ en ‘Kok speelde toen een rol, net zoals hij dat nu doet. Waar het om gaat is dat hij een hele slimme vent is met een brede ervaring.” Spelen mensen in de zakenwereld of de (semi-)overheid toneel of zijn ze authentiek? En als ze acteren, doen ze dat dan ten bate van de organisatie of alleen ten bate van zichzelf. Hoe eerlijk, hoe authentiek zijn wij nog in ons dagelijks werk?