Het lijkt zo belangrijk en is o zo sociaal wenselijk. Laat managers authentiek zijn. Wie kan daar nu tegen zijn? Niemand toch? Jezelf zijn op je werk in plaats van een in het gelid lopende medewerker, daar zal iedere CEO of topmanager blij mee zijn. Dat hoop je. Het tegendeel blijkt echter het geval te zijn. Je wordt aangenomen voor wat je kan en weet, je wordt ontslagen voor wie je bent. Doe maar gewoon en net zoals ons, dan doe je al authentiek genoeg.
‘Kop dicht en doorwerken’, ‘Angstcultuur op werkvloer sociale werkplaats Op/Maat’, ‘Bonden hekelen “angstcultuur” bij politie’. Zomaar wat krantenkoppen van het afgelopen jaar. We zijn honderd jaar op weg met de managementwetenschap, we trainen managers suf over onderwerpen als (dienend) leiderschap, teambuilding en integriteit en wat is het resultaat in veel organisaties? De terugkeer van de angstcultuur.
We choose to go to the moon
Dit is het vervolg van deel 1. Wat maakt de speech van Kennedy zo’n sterk voorbeeld van commitment?
Allereerst is het eindresultaat bekend. ‘A small step for (a) man, a giant leap for mankind’. Op 20 juli 1969 loopt Neil Armstrong als eerste mens op de maan. En komt enkele dagen later heelhuids terug. Een keer- en ankerpunt in de geschiedenis van de ruimtevaart, Amerika en de mensheid! Een onvoorstelbaar complex project, waarvoor de inzet van duizenden wetenschappers en technici en vele miljarden dollars nodig is geweest, gedurende bijna tien jaar, is op dat moment tot een goed en succesvol einde gebracht. Op tijd. Veilig. Binnen budget. En, niet onbelangrijk, ruim voordat de Russen zover zijn!
We choose to go to the moon
Als Amerikanen moeten kiezen wie hun beste president is geweest, dan noemen ze Lincoln of Washington, soms zelfs Reagan. Maar de populairste, dat was en is zonder twijfel John F. Kennedy. Hij was niet alleen charismatisch, hij was ook een uitermate bevlogen spreker. Zeker, hij had zijn zwaktes. Maar goed, als Marilyn Monroe plots voor je staat moet je ook wel erg stevig in je schoenen staan. Terug naar zijn speeches. Het mooiste voorbeeld van zijn sprekerstalent vind ik nog steeds zijn toespraak aan het congres uit 1961. Nee, het is niet ‘Ich bin ein Berliner’, en ook niet ‘Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country’. Al moet ik toegeven, die zouden hier niet hebben misstaan. Nee, ik heb gekozen voor de speech die het begrip ‘commitment’ écht op de kaart heeft gezet.
Er zijn van die woorden en begrippen die plots erg in zijn en waarover iedereen een mening kan en mag hebben. Denk aan work-life balance, enneagram; cultuur; E.Q., ethiek en coaching. het zijn zo maar wat container begrippen die plots midden in de (management) belangstelling staan. Een mooie toevoeging is het woord ‘Passie’. Vroeger werd het begrip vaak geassocieerd met kunstenaars of religie, nu moeten ook managers en medewerkers vol ‘passie’ zitten. Zonder passie geen succes?
N.B. lees ook eens de reacties en de voorspellende waarde hiervan, bevlogenheid het buzzword van 2010, welnee, van 2013! De zoektocht naar een beter begrip heeft geleid tot mijn boek ‘Commitment’, de kiem werd echter al gelegd in 2007!
Op deze site beschreef ik eerder Engels onderzoek naar charisma, waaruit bleek dat charisma wel degelijk te trainen is. In dit vervolg ga ik kort in op de trainbare vijf groepen van eigenschappen. Hierbij plaats ik kanttekeningen, soms op basis van ervaringen, soms op basis van ideeën die zijn opgekomen bij het lezen van het artikel.
De roep om leiderschap is groter dan ooit in Nederland, zowel in het bedrijfsleven als bij de overheid en in de politiek. Waar zijn de charismatische captains of industry gebleven. En waar blijven de politici die de taal van het volk spreken? Churchill, J.F. Kennedy en M.L. King hadden het, Bill Clinton heeft het. En hoe staat het met Obama, Roemer en Rutte? Er is hoop voor iedereen, want onderzoek heeft uitgewezen dat charisma is te leren! Een controversieel onderzoek en onderwerp.
De regering is naar huis gestuurd door een niet meer gedogende gedoogpartner. Het Nederlands elftal blijkt niets meer dan een stel egotrippers en presteert tijdens het EK ondermaats. De profwielrenners bakken er, niet alleen door ongelukkige valpartijen, helemaal niets van. De Nederlandse inzending naar het Eurovisie songfestival is een vals zingende nep-indiaanse die de finale tot onze grote verbazing niet haalt. De economie ligt op zijn gat en de Euro moet keer op keer worden gereanimeerd. En dan bevinden we ons pas in de maand juli. Het doet denken aan het rampjaar 1672, waarin Engeland, Frankrijk en de bisdommen Münster en Keulen tegelijkertijd de oorlog verklaarden aan Holland. Het volk was destijds redeloos, het land reddeloos en de regering radeloos. Zoiets als nu dus eigenlijk.
Gisteren ben ik ingegaan op de keuze van managers ten aanzien van de meest levensvatbare ideeën voor de toekomst, gebaseerd op een artikel in Strategy & Business. Opvallende winnaar: implementatie. Nou niet direct een idee waar we van wakker zullen liggen. Managers blijkbaar wel. In een toelichting schrijft Michael Schrage (MIT) wellicht de meest interessante analyse. Waarin verschillen leiders en managers en waarom hebben de managers nu het heft in handen?
De felicitaties en de bloemen gaan dit jaar naar FC Twente. Leuk als er eens een ander team dan een uit de voormalige top 3 de titel van Nederland pakt. Volgend jaar zal het tenslotte wel weer gaan tussen Ajax en PSV. Het bijzondere aan de titel van FC Twente is dat hier een wel heel gedegen management-aanpak achter zit, die door voorzitter Joop Munsterman als 7 jaar consequent wordt doorgevoerd. Niet slecht voor een topmanager die ooit als schoonmaker is begonnen bij het bedrijf waar hij later CEO werd. Knap werk!
