Tag: Passie

Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid in organisaties

In het eerste deel heb ik aangegeven dat veel grote namen uit de managementliteratuur aangeven dat ze commitment centraal stellen in hun benadering. Zonder commitment is de kans op succes van invoering van de door hen gepropageerde modellen en benaderingen gering. Maar ja…ze geven helaas geen van allen aan hoe je commitment dan kan krijgen van de medewerkers die het moeten gaan doen. En dat blijkt nog niet zo eenvoudig. In dit tweede deel kom ik met een definitie, die ons weer een stap verder brengt in de totstandkoming van een betrokken en bevlogen workforce. Het is slechts een stap, het zou makkelijk zijn als we er hier al mee klaar waren. maar wel een belangrijke stap.  

Case: ‘Ja maar, we hebben het al zo ontzettend druk’, ‘Daar is onze afdeling nog niet klaar voor’, ‘Ik heb daar momenteel daar geen mensen voor, ik heb veel zieken’(N.B. terwijl terugdringen van het ziekteverzuim actiepunt 2 is). “Ik moet wel om half zes thuis zijn, ik heb een ziek kind thuis.’

De gemeentesecretaris wist om half vijf genoeg, ‘Tijd voor de borrel’, roept hij vrolijk uit, waarmee het einde van de management-dag is bezegeld. Zelden een zaal zo snel zien leegstromen. Ergo, de deelnemers waren ‘committed’ de dag in te gaan, mee te denken en mee te spreken over de problemen en mogelijke oplossingen. Niet om daadwerkelijk met de oplossingen aan het werk te gaan. Denkers, geen doeners. De gemeentesecretaris was ook tevreden, er was hard gewerkt en er was een lijstje uitgekomen met actiepunten. De pijnpunten waren voor een ieder zichtbaar. Of daadwerkelijk met de punten aan de gang zou worden gegaan, dat was eigenlijk ook voor de gemeentesecretaris één stap te ver. De borrel bracht redding. We hieven het glas, we deden een plas, en alles bleef, zoals het….

De laatste maanden merk ik een hernieuwde belangstelling voor begrippen als betrokkenheid en bevlogenheid. Nu zijn deze begrippen nooit ver weg in de belangstelling van mangers en consultants en zijn ze ‘tijdloos’. Desondanks denk ik dat juist in economisch voorspoedige tijden aandacht voor met name betrokkenheid zeer belangrijk is. En er zijn ook veel misvattingen over de begrippen. Zo zijn juist 50 plussers vaak bevlogener en betrokkener bij de goede zaak dan jongere medewerkers. Ik hoorde onlangs een professional uit het hotelwezen klagen dat jonge medewerkers nauwelijks vast te houden zijn en in sommige gevallen het hele team jaarlijks volledig is vernieuwd. Ondanks alle gunstige arbeidsvooraarden. ‘We doen er alles aan, maar voor je het weet zijn ze weer vetrokken naar Australie’.

Een ander voorbeeld is de HRM-directeur van een populair snoepgoedmerk die mij vertelde dat zij regelmatig benaderd werd door jongeren die het ‘merk’ wel cool vonden, maar toch graag op voorhand wilden weten a) wat zij konden verdienen b) of het bedrijf sabbaticals en langdurige verlof vergoedde 3) studiekosten op zich nam, vooral voor een MBA en 4) welke andere secundaire arbeidsvoorwaarden er waren die de sollicitant over de streep konden trekken. Ik geef die jongeren geen ongelijk, zeker niet met de huren die in mijn regio aan hen worden berekend (Amsterdam), maar het geeft ook een nieuwe problematiuek aan voor werkgevers. Hoe hou ik werknemers vast, en hoe zorg ik er voor dat de bevlogenheid zich tijdens het werk toch vooral richt op de organisatie?

Ik vind darom een begrip als commitment ook beter geschikt om in organisaties te hanteren dan sec bevlogenheid, ook wel engagement genoemd, of betrokkenheid. Je kan tenslotte enorm bevlogen zijn, maar niet bij het dagelijkse werk. Idem dito geldt dit voor betrokkenheid. Commitment definieer ik dan ook als een ‘vrijwillig aangegane, maar niet vrijblijvende afspraak of belofte’. Lees: afspraak = afspraak. Dat willen we allemaal, maar als puntje bij paaltje komt, loopt een groot deel ervan weg. Terwijl het niet zo strikt hoeft te zijn zoals het er staat. Maar hoe dat zit, dat kan je teruglezen in diverse artikelen op ManagementSite.nl (gratis) of in mijn boek ‘Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid’.

Meer info? Lees dan deze verhalen! Of bestel het boek bij Businezz.nl of ManagementBoek.nl

Commitment, een grote sprong voor managers

Commitment: hoe krijg je het, hoe verlies je het?

Marathonlessen voor droomprestaties

De marathon als metafoor om met meer energie, motivatie en succes in actie te komen. Veranderingen te starten. Te experimenteren. En anderen daarin te inspireren om mee te bewegen. Kortom, droomprestaties realiseren.

Aldus de achterflap van het nieuwe boek van mijn oud-collega Cris Zomerdijk, bekend van zijn in 2012 samen met Frank Kwakman gepubliceerde ‘De ondernemende professional’. In 42, niet toevallig qua aantal maar vlot vormgegeven, pagina’s rent Zomerdijk langs enkele kernthema’s die van belang zijn voor marathonlopers.

Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid in organisaties

Deze week geen nieuwe posting in verband met activiteiten in het buitenland. Daarom een aantal links naar interviews, recensies en reacties op mijn boeken ‘Commitment’ en ‘Het dodo-effect’.

Deze week verscheen een fijn interview met CHRO magazine online, bijgaand de LINK. Een overzicht van meerdere recensies en artikelen over het boek ‘Commitment’ kan gevonden worden via deze link bij de uitgever, waar het boek ook besteld kan worden. Een overzicht van reacties op en recensies van ‘Het dodo-effect’ is HIER .

Na een periode waarin mijn boeken niet of nauwelijks verkrijgbaar waren bij de belangrijke afnemer Managementboek.nl zijn deze nu weer goed beschikbaar. Weliswaar door de problematische beschikbaarheid ver teruggezakt in de charts, maar daar wordt met veel publiciteit de komende maanden hard aan gewerkt. Bijgaand de LINK naar Managementboek en naar de nieuwe managementboekensite Businezz.nl.

Gyuri Vergouw

‘Bij ons in het Oosten noemen we de zakelijke Randstad “‘The Killing Fields” ‘. Een citaat van een manager die ik onlangs sprak. Zou het echt zo erg zijn? Waar is de compassie gebleven in organisaties? Heeft de crisis er zo in gehakt dat er alleen nog maar gedacht wordt aan de aflossing van de hypotheek of aan het veiligstellen van de eigen positie? Patiënten klagen steen en been over de onpersoonlijke behandeling door de specialist. Ontwikkelingslanden laten we aan hun lot over: eigen schuld, dikke bult? Kunnen en willen wij ons nog invoelen in de positie van klanten, patiënten, kortom, van onze medemensen?

Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid in organisaties. Vergouw

Waarom blijven we worstelen met ‘afspraak is afspraak’?  Iedereen wil het, iedereen begrijpt het belang ervan, maar uiteindelijk modderen we toch liever maar door en we zien wel wat er van komt. Hoe kan dat? Ik heb in de dagelijkse praktijk en tijdens mijn onderzoek voor mijn publicatie over ‘Commitment’ kunnen ondervinden hoe op een statement als ‘afspraak is afspraak’ wordt gereageerd. Men onderschrijft het belang ervan, men erkent de kracht die erin besloten ligt, maar men vindt het vaak, net als commitment, (te) confronterend. Dan wordt het opnemen van ‘afspraak is afspraak’ in beleidsnotities of codes of conduct al snel holle management-retoriek. Wat is de oplossing?

Commitment, de belofte van betrokkenheid en bevlogenheid in organisaties. Vergouw

De emotionele binding van managers en medewerkers met een project of organisatie is van cruciaal belang, of zoals managementgoeroe Tom Peters zegt: ‘Mensen kunnen serieuze emotie, commitment en energie ruiken van een kilometer afstand.’ We missen dat commitment echter in het dagelijks leven: wat wil je als we dagelijks te horen krijgen dat men ‘er nog even naar gaat kijken’, ‘het meeneemt en er later op zal terugkomen’ of ‘het echt heel erg interessant vindt’. De vrijblijvendheid straalt er vaak van af. Dat voelen we, dat merken we. En dat terwijl we juist managers, medewerkers, sporters en trainers zoeken met waarachtige authenticiteit, betrokkenheid en bevlogenheid. Mensen met hart voor de zaak die ‘er voor gaan’.

Talent = 6.000 Drachmas

Een talent moet je benutten en niet vergooien. Is dat zo? Filosoof Bas Haring struikelde over deze vraag  in een recente column in MT. Zijn conclusie? ‘Kortom, het antwoord heb ik nog niet gevonden. Laat ik daarom stellen dat het antwoord er niet is’. Je moet volgens mij of filosoof of Johan Cruijff zijn om zoiets te durven zeggen. Even eerder: ‘Een talent is een gift. Daarbij hoort geen plicht.’ en  ‘Je mag het ook weggooien, zonder opgaaf van reden.’  Wellicht is het aardig om op zoek naar het antwoord de geschiedenis er eens op na te slaan. Daar ligt namelijk wel degelijk een historische verklaring voor onze neiging talentverkwisting ‘zonde’ te vinden.

Talent met Alignment?

Een paar jaar geleden werd veel gesproken over een ‘War for Talent’.  Ik vraag mij af of die momenteel gevoerd wordt, maar toch zijn er genoeg ontwikkelingen rond het begrip talentmanagement. De cijfers duiden in de richting van positieve resultaten (omzet, winst, retentie medewerkers) voor organisaties die zich gericht bezighouden met talentmanagement en dus blijft de belangstelling voor het onderwerp levend. Typ het onderwerp in bij Google, ga naar afbeeldingen en je ziet de meest fantastische schema’s waar ontwerpers helemaal op los zijn gegaan. De kern is echter een stuk eenvoudiger te vatten. Op verzoek van Undutchables Recruitment Agency maak ik in oktober/november een tour door Nederland met lezingen over dit onderwerp, een mooi moment om enkele van mijn bevindingen op basis van literatuurstudie, eigen ervaringen en eerste reacties met je te delen.

Zorg vooral dat je niet boven het maaiveld uitkomt. Hoe Nederlands wil je het hebben?

Mijn vorige bijdrage over authenticiteit heeft verrassend genoeg veel losgemaakt. Het artikel is veel gedeeld door lezers via Twitter, Facebook en vooral via Linkedin, wat in mijn ogen niets anders kan betekenen dan dat een (gevoelige) snaar is geraakt. De boodschap van het artikel is gericht geweest op de mogelijke (negatieve) neveneffecten van authentiek gedrag en leiderschap. Het uitgangspunt dat authenticiteit belangrijk is voor organisaties onderschrijf ik, evenals het feit dat als dit wordt ‘weggesaneerd’ het slecht is voor diezelfde organisaties (en betrokken mensen). Groepsgedrag leidt zelden tot de beste resultaten, zoals de Abilene paradox aantoont. Maar zijn (top)managers wel in staat om authenticiteit te waarderen, te koesteren en ten positieve te gebruiken? En moet de nadruk van de trainingen, opleidingen en adviezen niet bij hen liggen in plaats van bij de medewerkers? Bij het zorg dragen dat authenticiteit daadwerkelijk wordt gewaardeerd?