Het Dodo-effect in training en consultancy
In ‘Alice in Wonderland’, het wereldberoemde sprookje van Lewis Caroll, komt een scene voor waarbij een aantal karakters uit het boek drijfnat wordt. Om droog te worden stelt de Dodo voor een wedstrijd te houden. Iedereen moet rond het meertje rennen totdat ze droog zijn. Niemand houdt bij hoe ver de deelnemers gerend hebben of hoe lang. Als ze de Dodo vragen wie gewonnen heeft, antwoordt deze na lang nadenken ‘iedereen heeft gewonnen en iedereen krijgt een prijs’. Dit noemt men in de psychotherapie het ‘Dodo-effect’, het over-generaliseren van het effect van een therapie. Geldt zoiets wellicht ook voor de inzet van consultants en/of trainers en/of coaches?
Na de voorafgaande drie artikelen is het een terechte vraag: wat dan wel? Welke managementtheorieën zijn dan ‘fout’ en welke dan ‘goed’? Bieden concepten wel voldoende fundament om zowel ‘juist’ als ethisch verantwoord te handelen? Of schiet de management wetenschap nog tekort op een wijze zoals Willem Mastenbroek in een reactie op een van de voorafgaande artikelen aangaf: deze bevindt zich goeddeels nog in de donkere ‘Middeleeuwen’, een periode waarin alchemisten tenslotte ook getracht hebben lood om te toveren in goud? Is het ambitieniveau van management concepten niet gewoon te hoog? En is het dan echt niet mogelijk vuistregels te geven, die aangeven of een theorie daadwerkelijk zinvol is of dat men met een bepaalde theorie behoorlijk moet oppassen? Het enorme aanbod aan management literatuur maakt het niet eenvoudig het kaf van het koren te scheiden. Hier toch een poging. (Cover boek over 