Talent, verspillen is (g)een optie
Talent = 6.000 Drachmas
Een talent moet je benutten en niet vergooien. Is dat zo? Filosoof Bas Haring struikelde over deze vraag in een recente column in MT. Zijn conclusie? ‘Kortom, het antwoord heb ik nog niet gevonden. Laat ik daarom stellen dat het antwoord er niet is’. Je moet volgens mij of filosoof of Johan Cruijff zijn om zoiets te durven zeggen. Even eerder: ‘Een talent is een gift. Daarbij hoort geen plicht.’ en ‘Je mag het ook weggooien, zonder opgaaf van reden.’ Wellicht is het aardig om op zoek naar het antwoord de geschiedenis er eens op na te slaan. Daar ligt namelijk wel degelijk een historische verklaring voor onze neiging talentverkwisting ‘zonde’ te vinden.
Het was tot voor zo’n 10 jaar geleden een doodzonde om je als econoom bezig te houden met zoiets basaals als geluk. Economen moesten zich richten op welvaart, niet op welzijn. Het is mij tijdens mijn economiestudie nog flink ingepeperd. Economie moest verklaren waarom mensen keuzes maakten, maar geen oordeel vellen over de keuzes zelf. Economie was geen wetenschap die vragen over geluk, ‘wellness’ of de ‘quality of life’ moest beantwoorden. Dat lijkt nu te veranderen. Meer welvaart heeft er de laatste tien jaar niet voor gezorgd dat mensen zich beter of gelukkiger zijn gaan voelen. En dus is de tijd aangebroken voor economen om zich ook met het geluksvraagstuk bezig te gaan houden. In ‘The Economist’ (dubbelnummer 23 dec – 5 jan) stonden hierover boeiende artikelen. Een korte weergave. (boekcover: